Sayfalar

BB

Breaking Bad yayınlanmaya başladığında üniversitedeydim. Aynı yıl sanıyorum ki ABD’de senaristlerin grevi de devam ediyordu, yani dizi açısından kıt bir seneydi. Dizi birden popüler oldu ama genellikle bu tür aşırı popüler yapımlara karşı bir antipati oluşuyor bende ister istemez. O yüzden daha önce Lost’ta yaptığım gibi bu diziyi de final yapıncaya kadar hiç izlemedim.

Spoiler’lardan kaçma konusunda da oldukça iyi olduğumdan neredeyse sıfır spoiler ile geçtiğimiz günlerde diziye başladım. Başlamadan önce tek bildiğim, kanser olduğunu öğrenen bir kimya öğretmenin meth yapmaya başlaması idi. Diziye başladım ve 15 günde bitirdim, özellikle dördüncü sezonla birlikte izleme frekansım da oldukça yükseldi. 

Bundan sonrasında bol spoiler olabilir, uyarmadı demeyin sonra :)

Gerek oyunculuk, gerek kurgu, gerekse hikâye açısından, sitcomları saymazsak, açık ara izlediğim en iyi dizidir Breaking Bad. Karakterlerin yıllar içindeki evrimini, geçtikleri süreçleri çok net bir şekilde görebiliyoruz, ama bunu yaparken de o kadar güzel bir şekilde anlatılıyor ki, işte tam da bu yüzden en iyi dizi budur diyebiliyorum. Ben filmlerde ve dizilerde mantık kurgusu doğru kurulduktan sonra herşeyin mümkün ve mantıklı olabileceğini düşünüyorum. Mesela, kendi ölümüne gidecek kadar gözünü karartmış bir adam için filmde buna uygun bir kurgu olması gerekmektedir. Adamı bu duruma sürükleyen faktörler, hisler, somut ya da soyut herşey görülmelidir. The Life of David Gale filminde olduğu gibi. Tabi bunu anlatabilme yeteneği, yönetmenin ve biraz da oyuncuların elinde ama iyi sinema bu şekilde yapılıyor. Walter’ın ve Jesse’nin dizi boyunca geçirdiği evrimi izledik, kimimiz ikna olduk, kimimiz salak la bunlar dedik. Walter’a diyenini pek görmedim de Jesse için olumsuz çok yorum mevcut. Ama bir bakmak lazım, Walter dizi başladığında nasıl bir insandı, değerleri nelerdi, sınırlarını nerelerde çizdi ve esnetti. Sonra da Jesse’ye bakmak lazım, onu da iyi incelemek lazım. Mental olarak çöküşe nasıl ilerlediğini biraz düşünmek lazım. Her ikisinin de yaşadığı süreç, sosyal doğruluk ve yanlışlar üzerinden düşünüldüğüne Shakespeare’in bir romanında da karşımıza çıkabilirdi. Romanlarda gördüğümüz, son zamanlarda Life of Pi’de gördüğümüz sembolik anlatım Breaking Bad’de biraz daha somut olarak anlatılmış. Zira bunun için dizinin yeteri kadar geniş bir vakti olması da filmlere göre önemli bir avantaj.

İzlediğim birçok dizide birçok hayal kırıklıkları olmuştur. Tek tek yazıp bin türlü spoiler vermek istemiyorum ama Lost herhalde bunların en başında gelir. Breaking Bad’de bu tür hayal kırıklıkların tam tersi mevcut. Her sezonda 2-3 tane vakit doldurmak için çekilmiş bölümler mevcut olsa da her bölüm belirli bir özenle çekilmiş. Walter’ın zekası o kadar iyi işlenmiş ki, o kadar doğal görünüyor ki, adam hem çok zeki hem de çok saf durabiliyor. Son sezon ikinci 8 bölümlük kısımda Schrader’ın Walter’ın Heisenberg olduğunu öğrenmesiyle başlayan bölümler gerçekten muhteşemdi. Ozymandias, tüm televizyon tarihinin bence en iyi bölümüdür. 

Çok fazla söylenecek de bir şey yok. Dizi bitti, kaldık mal gibi ortada. Daha önce bu diziye olumsuz yaklaşmakla iyi mi etmişim yoksa keşke 6 yıl boyunca yavaş yavaş izleseymişim daha iyi mi olurmuş bilemiyorum. Aslında yazacak çok şeyim var ama, yazıyı çok uzatmak istemiyorum. Gerekirse ilerde kısa bir yazı daha eklerim.

Son söz, henüz diziyi izlemediyseniz size imreniyorum.



Monday, February 24, 2014

In Bruges

Konuk yazarımız Bahadır Bey'in "In Bruges" film incelemesi.

Tüm okuyuculara selamlar. Bugün sizlere yorumlamak istediğim film bir “ilk film”. İngiliz yönetmen Martin McDonagh’ın Belçika’da bulunan Bruges şehrinde geçen, 2008 yapımı “In Bruges” isimli ilk filmi. Filmin başrollerini Colin Farrell (Ray), Brendan Gleeson (Ken) ve Ralph Fiennes (Harry) paylaşmışlar.

Filmimizin konusu ise kısaca; karanlık işler ile uğraşan Ray ve Ken’in son işleri istenilen gibi gitmez. Ray yanlışlıkla bir çocuğun ölümüne neden olur. Bu durumdan hiç hoşlanmayan patronları ikilinin Belçika’ya Bruges şehrine gitmelerini ve ondan haber beklemelerini söyler. Patronun ikili için planları biraz farklıdır.

Filmimiz özünde bir suç filmi. Filmdeki hemen tüm karakterler karanlık işler içinde. Ayrıca şunu söylemek istiyorum ki In Bruges çok samimi bir film. Karakterler, mekanlar, diyaloglar (çok küfürlü olduklarını belirtmeden geçemeyeceğim) hepsi samimi. Yer yer de komik olmayı başarabilmiş bir film. İngilizlere has o soğuk mizahı filmin pek çok sahnesinde hissedebiliyorsunuz. Oyunculuklar gayet başarılı, hiçbir oyuncu rolünde sırıtmamış. Özellikle çocuksu-duygusal ve psikopat Ray karakterini ekrana yansıtmada Colin Farrell gerçekten iyi iş çıkarmış.

Son söz olarak film bir başyapıt değil. Muhtemelen ikinci kez izlemek istemeyeceğiz, senaryosunda yer yer mantık hataları bulunan bir film. Ama, mutlaka şans verilmeli.

Yazımı bitirmeden yönetmen için de birşeyler söylemek istiyorum. Filmin Martin McDonagh’ın ilk filmi olduğunu söylemiştir. Yönetmenin ikinci filmi de 2012 yapımı, Türkiye’de ise 2013 yılında gösterilmiş olan “Seven Psychopaths” (Film 2013 yılının kalburüstü filmlerindendi). İki filmi de izlediğimizde görüyoruz ki tarz olarak ikisi de birbirine benzeyen filmler. Yönetmenin bir tarzı var bu belli ve iyi işler çıkarıyor. Martin McDonagh sinemaseverler tarafından mutlaka takip edilmesi gereken bir yönetmen.




Posted by at
Labels: , , ,

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

LinkWithin